Ik hou niet van wachten. En als ik zo om me heen kijk – meestal tijdens het wachten – dan ben ik niet de enige. Wachten is tijdsverspilling, wachten is saai, wachten is een vacuüm waar we niet in terecht willen komen. Daarom checken we het weer (op onze smartphone), appen we met vrienden (op onze smartphone), sturen we nog gauw een mailtje dat was blijven liggen (op onze smartphone), schrijven we een boodschappenlijstje (op onze smartphone) en laven we ons aan het laatste sterrennieuws (op onze smartphone). Dankzij onze telefoon hoeven we nooit meer te wachten. Alles gaat altijd door. Met welk project je ook bezig bent, welke radiozender, podcast of interview je ook wilt beluisteren: wachten hoeft niet meer nu er zoveel dingen altijd en overal beschikbaar zijn om te doen…tijdens dat wachten.
En daar begint het probleem. Als dat vervelende wachten aan zijn eind komt, geldt hetzelfde voor ons. Voor ik ’s ochtends mijn lenzen in heb, tuur ik door mijn bril naar Facebook, Twitter en mijn mail. Loop ik naar de trein, dan beluister ik of Giel nog iets leuks te melden heeft, in de trein zet ik een TedEx filmpje op dat precies even lang duurt als de reis (joy!) en op het moment dat ik het station bereik waar ik uitstap bel ik door mijn headset en wordt er aan de andere kant steevast geklaagd over ruis en wind op de achtergrond. Eenmaal op kantoor start ik mijn pc op. Dat duurt zo lang dat ik niet achter het scherm plaatsneem voor de juiste inlogschermen verschijnen, maar tussen het inloggen door hang ik mijn jas op, open ik de ramen, zet ik thee, praat ik met de poetsvrouwen op kantoor, maak ik alvast een to do lijst en check ik wederom mijn telefoon om mijn tijd als gevangen wachtende maar zo compleet mogelijk in te richten.
Het geval van al dat efficiënte gedoe is dat ik niet herstel. Er is nauwelijks tijd voor reflectie tijdens een dag, er is geen ruimte voor nieuwe ideeën, geen moment om eens om je heen te kijken of te ervaren. De uitdrukking ‘wait en see’ lijkt op een gewone doordeweekse dag op science fiction. En dat terwijl er weinig belangrijker is voor een schrijver dan dat tweede: ‘see’. Dus het wordt tijd dat mijn telefoon in mijn tas laat als ik loop, eens naar mijn omgeving kijk op het perron en eens simpel een stukje wandel zonder dat te combineren met iets anders. Pas dan zie je de voordelen van dat vacuüm in, want dat vervelende wachten is in werkelijkheid het einde.
Liefs,
