Een tijd geleden las ik regelmatig over minimalisme, dat doen mensen die gezegend zijn met veel van alles. Geluk zit niet in spullen, zegt opruimgoeroe Maria Kondo. Geluk zit in tijd, passie en enthousiasme. In je hoofd. Haar magische woordjes ‘word ik hier gelukkig van?’ zorgden ervoor dat ik mijn huis plunderde. Kledingstuk na kledingstuk, map na map en accessoire na accessoire kregen in grote vuilniszakken een enkeltje milieupark of een bestemming kringloop.
“Ik ben geen verzamelaar – zelfs mijn boekenkast is in een halve Billy te vatten – en ik digitaliseer alles wat kan”
Tot ik bij de persoonlijke herinneringen aankwam. Ik ben geen verzamelaar – zelfs mijn boekenkast is in een halve Billy te vatten – en ik digitaliseer alles wat kan, maar toen ik bij de uitnodiging van mijn huwelijk, een poëziealbum van de basisschool, bij ingelijste foto’s van schooltoneel, felicitatiekaarten voor mijn eerste boek en bij een medaille kwam die ik wel twintig jaar geleden won met tennis, stopte ik met slopen.
Want hoewel ik wist dat ik hier waarschijnlijk nooit meer naar zou kijken, had ik een box verzameld met hoogtepunten die zich niet alleen in mijn fysieke, maar ook in mijn mentale omgeving graag laten ondersneeuwen door het leven van alledag.
Ik won de medaille toen ik twaalf was. Dat is twintig jaar geleden. En in die tijd veranderde er veel, de box bewijst het en je hoeft maar om je heen te kijken om te snappen dat ontwikkelingen nog nooit zo snel over elkaar heen struikelden als in het derde millennium.
“Nog steeds wil ik graag de beste zijn, al heeft de tennisbaan het veld moeten ruimen voor de bestsellerlijst en verkies ik nu de warmte van de landelijke spotlights boven het podium van het schooltoneel”
En toch veranderde er in die twintig jaar in essentie ook niets. Nog steeds wil ik graag de beste zijn, al heeft de tennisbaan het veld moeten ruimen voor de bestsellerlijst en verkies ik nu de warmte van de landelijke spotlights boven het podium van het schooltoneel. Nog steeds vraag ik aandacht en geborgenheid, al heet het poëziealbum van toen tegenwoordig Instagram. Regelmatig ben ik boos als iets niet lukt, neemt mijn perfectionisme mij op de meest onmogelijke momenten over, vergeet ik structureel trots te zijn op resultaat en bekritiseer ik eerder dan ik vier. En toch ligt in deze doos het bewijs van een reis, van falen en slagen.
Ik draai de medaille tussen mijn vingers. Hij heeft twee kanten, net als de afgelopen twintig jaar: alles verandert en tegelijkertijd verandert er niets. Dat is wat tijd doet. Dat is waarom generaties meer op elkaar lijken dan ze denken en waarom een vrouwelijke ondernemer nu een #girlboss heet. Maar het is slechts de vorm die vloeibaar is, niet de essentie. Kondo heeft gelijk. ‘Word ik hier gelukkig van’ is de enige vraag die telt en het antwoord ligt niet in spullen, maar – zoals Augustinus zeventien eeuwen geleden al wist – in een oprecht verlangen naar wat je al (in je) hebt.